kluczem do wdrożenia terapii w celu odwrócenia lub złagodzenia stanu zaburzeń oddechowych jest dokładna diagnoza stanu. Prawidłowe diagnozowanie zaburzeń oddychania wymaga badania przesiewowego w celu określenia ilości gazu w krwiobiegu pacjenta. W diagnostyce klinicznej dostępne są dwa różne testy.
badanie i monitorowanie poziomu gazu we krwi wymaga jednej z następujących procedur diagnostycznych:
- Pulsoksymetria
w tym badaniu mały czujnik jest przymocowany do palca lub ucha pacjenta. Czujnik wykorzystuje światło do oszacowania ilości tlenu we krwi.
Pulsoksymetr działa poprzez wiązanie światła czerwonego i podczerwonego przez naczynia włosowate. Ilość emitowanego światła czerwonego i podczerwonego zapewnia przybliżoną miarę tlenu we krwi. Odczyt pulsoksymetru opiera się na kolorze krwi: natleniona krew jest jaśniejszy czerwony niż odtleniona krew, która pojawia się jako niebieskawy fiolet.
- badanie gazowe krwi tętniczej (ABG)
ten test mierzy dokładny poziom tlenu i dwutlenku węgla we krwi. Próbkę krwi pobiera się z tętnicy, zazwyczaj w nadgarstku. Następnie laboratorium przetwarza próbkę krwi w celu określenia poziomu tlenu i dwutlenku węgla.
Ocena i monitorowanie stężenia gazów we krwi jest najdokładniejszym sposobem identyfikacji stanu zaburzeń oddychania u pacjentów. Badanie ABG wymaga jednak próbki krwi tętniczej, która jest bardziej inwazyjna i niewygodna dla pacjentów niż odczyt pulsoksymetryczny, który wykorzystuje odczyt oparty na świetle i kolorze.
rozpoznanie i interwencjaedytuj
znaczenie diagnozowania zaburzeń oddychania polega na tym, że przy wcześniejszym rozpoznaniu i leczeniu można zapobiec progresji do niewydolności oddechowej. Udoskonalone techniki monitorowania i specyficzne terapie mogą zapobiegać postępowi zaburzeń oddychania do niewydolności oddechowej i możliwej śmierci.